Pourodzinowo

W dalszym ciągu nie urodziłam i nic nie zapowiada, aby miało się to wydażyć w najbliższych dniach. Nie będę się nad sobą rozczulać i pisać jak mi źle z powodu oczekiwania na poród. Każda z Was, która tego doświadczyła wie co teraz czuję i myślę. Tego posta chciałabym poświęcić naszej Myszce, która wczoraj obchodziła 2 urodziny.
Impreza urodzinowa odbyła się w sobotę. Na uroczystości stawili się dziadkowie i chrześni. Razem było nas 13 osób. Niestety nie przyjechał ukochany kuzyn Hani - Bartuś (biedak rozchorował się na tyle poważnie, że nie było mowy o jego uczestnictwie w urodzinkach). Pomimo to Było fajnie i wesoło. Upiekłam tort czekoladowy i zrobiłam sernik na zimno, do tego były lody z bitą śmietaną i owoce. Na kolację przygotowałyśmy z moją mamą troszkę sałatek, zapiekanek i mięsa na ciepło. Oczywiście Hania najbardziej ucieszyła się z prezentów. Dostała kuchnię z akcesoriami, centrum pielęgnacji noworodka, zestaw małego lekarza, ubranka i pieniążki. Póki co, największą furorę robi kuchnia - Mała cały czas gotuje i karmi nas wszystkich. Inne zabawki jej schowałam, aby nie znudziła się za szybko.
Co mogę napisać o moim 2-latku? Pięknie mówi, śpiewa, recytuje wierszyki (szczególnie ukochała sobie wiersze Tuwima), sama je, próbuje się ubierać, choć wychodzi jej to troszkę niezdarnie. Pięknie załatwia się do nocnika, "wpadki" zdarzają się naprawdę sporadycznie. Mała przestała być też tak zaborcza w stosunku do mojej osoby - odpuściła mi trochę i swoje zainteresowanie przerzuciła na babcię i tatę. W dalszym ciągu ubóstwia mojego tatę - wieczory należą do nich. Zresztą takim samym uwielbieniem daży drugich dziadków, choć ich z racji miejsca zamieszkania widuje trochę rzadziej. Hania mówi wciąż, ze urodzi się dzidzia i że będzie ciągle płakała :) Staram się jej tłumaczyć, że dzidziusie nie tylko płaczą, ale ona i tak ma swoje teorie na ten temat - moja mała mądrala. Nasza córeczka jest cudownym, radosnym dzieckiem. Póki co, nie ma jakichś szczególnie zaostrzonych objawów "buntu dwulatka". Zazwyczaj jest grzeczna, czasem marudzi, gdy jest przemęczona. Kochamy ją nad życie i nie wyobrażamy sobie życia bez niej!

Czekam na gości

Ale duuuża paka

Spa(ni)kowana

Torba do szpitala czeka, ja też... Będąc z Hanią w ciąży spakowałam się na 3 dni przed pójściem do szpitala, może i tym razem to się sprawdzi... Od wczoraj czuję się podenerwowana, mam kołatania serca, uderzenia gorąca. Nie wiem, czy jest to spowodowane odstawieniem leków, czy może to jednak oznaki zbliżającego się porodu. Do tego chyba opadł mi brzuch, Mały słabiej się rusza... Boże, jak ja chciałabym już mieć to wszystko za sobą... Niestety to wszystko może potrwać jeszcze nawet 4 tygodnie...
Z innej beczki... Chciałabym zrobić porządki w swoich linkach, sporo z nich jest już nieaktualnych. Jeśli ktoś do nas zagląda, a prowadzi własnego bloga, to zostawcie w komentarzu namiary. Chętnie do Was zajrzę.

Ostatnia prosta!

Jestem po ostatniej wizycie u mojego gina. Szyjka zgładzona, rozwarcie na 2 cm, łożysko dojrzałe... Mały waży 3300g więc spokojnie może pchać się na świat. Lekarz kazał mi do końca tygodnia stopniowo odstawić leki i stwierdził, że w jego opinii powinniśmy się spotkać w przyszłym tygodniu. Niestety wiem, że często jest tak, że po odstawieniu leków poród wcale nie musi wystąpić natychmiast. Wiele jest takich przypadków, że ciąże po fenoterolu są przenoszone. Mój doktor upiera się jednak, że do wyznaczonego terminu na pewno nie donoszę. Zobaczymy. Teraz to już się chyba wezmę za pakowanie torby do szpitala, bo wciąż jeszcze nie jestem spakowana. Mam wszystko przygotowane, więc nawet w przypadku porodu, zdążę się spakować. Mam tylko nadzieję, ze w razie czego mój małżonek zdąży wrócić z trasy, abyśmy mogli po raz drugi wspólnie doświadczyć "cudu narodzin" :) Przed porodem chciałabym jeszcze załatwić dwie sprawy - zaliczyć zjazd na podyplomówce (choć jeden dzień w tą sobotę) oraz wyprawić Hani 2 urodzinki. Chciałabym, aby odbyły się one zanim Mały pojawi się na świecie, żeby czuła, że jest to tylko jej święto. Wiadomo, jak to będzie, gdy wrócimy z Synkiem ze szpitala - uwaga rodziny będzie skupiona na nim, a ja chcę aby Hania w dalszym ciągu czuła się ważna. Ustaliłam, że nie będę wyprawiać żadnej wielkiej imprezy, ograniczę się do kawy i ciasta. Hanulka wie, że będzie miała urodzinki, będzie tort, prezenty i goście.
W związku ze zbliżającymi się drugimi urodzinami Hanki we wtorek zaliczyliśmy bilans 2-latka. Hania waży 13 kg i ma 92 cm wzrostu. Oczywiście, jak jechałyśmy do przychodni to zgrywała bohaterkę, ale przy samym osłuchiwaniu wpadła w okropną histerię, która zakończyła się z chwilą odejścia od niej pediatry. Mała spryciula nawet pomachała na odchodne panu doktorowi. Oczywiście od momentu wyjścia z przychodni wszystkim opowiada, że "płakałem u doktora" (Hania wciąż mówi o sobie w rodzaju męskim). Dziś gdy wróciłam od gina mnie też zapytała, czy płakałam u doktora :) Rozczula nas ta nasza mała Pchełka. Wczoraj doprowadziła moją mamę do łez, gdy pakując się na kolana wymusiła na niej przeczytanie po raz setny przygód Kubusia Puchatka, gdzie sama mówiła z pamięci tekst i dokańczała wszystkie zdania. Zadziwia mnie jej pamięć - potrafi powiedzieć z pamięci fragmenty "Lokomotywy" i innych wierszyków. Wystarczy, że usłyszy jakiś ze 2-3 razy i już potrafi kończyć zdania. Cieszy mnie, ze tak bardzo lubi, gdy się jej czyta, potrafi skupić się nad tym z godzinę, a swoimi książeczkami atakuje wszystkich, którzy pojawią się na jej drodze. Naszym wieczornym rytuałem stało się czytanie książeczek, bez tego nie ma mowy o spaniu. Hania wycisza się i po chwili zasypia. Ponadto Mała regularnie odwiedza ze mną i babcią bibliotekę i wypożycza książeczki. Do tego wciąż domaga się pójścia do przedszkola, co wieczór kąpie się, bo "jutro idę do przedszkola". Niestety musi jeszcze rok poczekać.
Boże, kocham to moje dziecko nad życie i już nie mogę doczekać się, kiedy do naszej rodziny dołączy drugie Słoneczko.
Zmykam do łóżeczka kontynuować przerwany sen :) Dobranoc, albo dzień dobry, jak kto woli :)

Czy zaznam kiedyś wewnętrznego spokoju???

Zadaję sobie to pytanie za każdym razem, kiedy coś zaczyna się pieprzyć. Najczęściej chodzi o Łukasza pracę. Czy naprawdę zawsze musi być tak, że kiedy już myślę, ze wszystko układa się po naszej myśli, robimy jakieś plany, to zaczyna się pier... Mój mąż w kwietniu zmienił pracę, w poprzedniej pracował przez 6 miesięcy bez umowy, więc gdy nadażyła się okazja nie zastanawiał się wiele i zmienił firmę. W końcu zaczął robić to, co najbardziej kocha - jeździć. Na początek dostał umowę na 1/2 etatu na czas nieokreślony z zapewnieniem, że za 3-4 miesiące otrzyma na cały etat. Ucieszyłam się, gdy w sierpniu zaproponowano mu umowę na pełen etat. Ma ją dostać od września, tylko, że oboje widzimy, że w tej firmie zaczyna się źle dziać. Jest coraz mniej wyjazdów, a wiadomo, że im mniej przejechanych km, tym pieniądze mniejsze. Boże, modlę się, żeby był to tylko okres przejściowy, bo nie chcę po raz kolejny przeżywać tego, co już kilkukrotnie było mi dane. Wiadomo, mieszkamy z moimi rodzicami, więc widzą, że Łukasz nie pojechał w trasę, choć powinien. I już zaczęły się w moją stronę komentarze mojej mamy typu: "taka praca to mi się nie podoba". Najgorsze jest to, że wczoraj szef zapewniał, go, że dziś pojedzie (choć powinien wczoraj), a dziś dzwonił, że nie wiadomo, czy trafi mu się jakiś wyjazd. W tym tygodniu zaliczył 2 krótkie trasy i praktycznie od środy rano siedzi w domu. Najbardziej dobija mnie to, że wszystkie komentarze kierowane są w moją stronę i to ja nie dość, że denerwuję się sytuacją w firmie, to jeszcze dobiją mnie takie sytuacje. Całe życie muszę się przed kimś tłumaczyć, robić dobrą monę do złej gry, moje życie polega na zadowalaniu innych, ale ja już tak dłużej nie mogę... nie daję rady. Wykańczam się psychicznie w relacjach z rodzicami i moim mężem. Nie chcę nikogo skrzywdzić, ani robić przykrości, ale do cholery, gdzie w tym wszystkim jestem JA??? :(